O 2019 comeza coa Banda Municipal de Música da man de David Fiuza, o primeiro director dos cinco que pasarán polo ciclo da agrupación Convidámoste. O condutor, actual líder da Gran Canaria Wind Orchestra e da Banda Artística de Merza, acompañará a formación na súa interpretación hoxe ás 12.15 horas de O universo da sinfonía, un programa de partituras antigas orixinais para banda que recuperará escritos descoñecidos no Pazo da Ópera.

-Inaugura o aninovo da Banda Municipal.

-Si. Aproveitando que é unha agrupación dun nivel moi alto, quixen facer unha reivindicación do repertorio clásico orixinal para este tipo de agrupacións. Abrimos o concerto cunha sinfonía italiana do século XIX. A continuación, facemos unha transcrición da orquestra, a Sinfonía número 9 de Shostakovich, e unha sinfonía francesa de 1926, que é moi probable que sexa, aínda 100 anos despois, a estrea en España.

-Tan esquecido está o repertorio para banda?

-Non é que estea esquecido. O que pasa é que moitas veces o repertorio clásico antigo orixinal para banda non se programa o suficiente. Débese á tradición. A banda naceu a pé do pobo para que a música da orquestra chegase a todas as masas sociais, e sempre estivo máis enfocada a tocar transcricións que música orixinal. Nos últimos anos si que se está tocando moito repertorio orixinal, pero só da vangarda.

-Gran parte do seu currículum desenrolouse en Galicia. Manter a conexión coa súa terra é outra preocupación que ten como director?

-Si, realmente estou moi agradecido polas oportunidades. Eu encantado de poder gozar facendo aquí o traballo.

-Que deixou de vostede nas bandas que dirixiu ata agora?

-Cando si que podes deixar un pouco de influencia é cando estás como titular, porque ao final, de traballar sempre dunha mesma maneira, queda algo máis definido. Pero cada banda é un mundo completamente diferente. O primeiro paso é contextualizar absolutamente todo. Xeográficamente, culturalmente, cal foi a traxectoria da formación ata ese momento? É como facer un diagnóstico e, a partir de aí, dar a menciña apropiada para chegar ao produto que tes na cabeza.

-Como se sentiu ao aplicar iso na Banda Artística de Merza? Foi alí onde comezou a súa formación musical.

-É unha experiencia moi particular, porque estás entre a xente coa que creciches. Son sensacións moi difíciles de comparar coas das outras agrupacións que teño dirixido.

-Dise que alí a música é una forma de vida. Venlle dese ambiente a súa paixón pola música?

-Si, posiblemente, porque o normal nun rapaz cando tiña 10 ou 11 anos era ir a música. O que non ía era raro, entón rematas entrando nese ambiente e acabas dándote conta de que o necesitas.

-Nese traxecto cara á batuta acompañáronlle mestres como Marcel van Bree, Jan Cober e Pascual Vilaplana.

-Cando coñeces a un mestre así, que ao final é o teu titor ademais de profesor, imprégnaste tanto de toda a súa forma de plantexarse esta profesión que che inflúe moito. Acabas tendo unha conexión tan grande que tamén aprendes como afrontar situacións persoalmente. Os tres mestres veñen ao mesmo: o máis importante é a sinceridade ante a música. Cando ti estás convencido de como ter que ser algo, tes que buscar o camiño para chegar a esa sinceridade a través da música.

-Na súa carreira tivo tempo de tomarlle ben o pulso ás formación españolas. Enténdese igual a música nelas que no estranxeiro?

-Desafortunadamente non. Aquí valórase moitísimo menos, iso vese con moita claridade. A pesar de que hai unha forte tradición bandística. Mellorouse moito en canto a nivel de formación das novas xeracións, pero non en canto a apoios económicos, infraestruturas? Aí falta moito que andar. Para poder chegar á xente e ao pobo hai que ter os medios, e os medios non están.