Das expropiacións realizadas na ampliacióndeAlvedrodo2011 xorde Tempo fósil, o último poemario de Pilar Pallarés (Culleredo, 1957), polo que recibía o que é ata o de agora o seu segundo Premio da Crítica. Obsesionada, como recoñece, polo paso do tempo e a súa pegada, a poeta coruñesa recitará hoxe os seus versos no Ágora (20.30 horas) dentro do programa de Poetas Di(n)versos, ao que achegará as súas reflexións sobre ese avance que arrastra tanto infraestruturas coma lembranzas.

Con Tempo fósil fala do pasado. Viaxa ao 2011, á ampliación da terminal de Alvedro.

Si, o libro parte de dous poemas feitos na última ampliación do aeroporto, que levou por diante a casa que fixo meu pai coas súas mans, e outras 70. Ten moito que ver con algo que me preocupa moito, a posibilidade de que algo poida ficar.

Que significou para vostede a desaparición daquela casa?

Foi unha casa que para o meu irmán e para min tivo moito de exilio, porque supuxo trasladarnos do lugar no que vivíamos e onde había unha comunidade, a un val onde non había nada. Por iso non era precisamente amada. No libro non hai nostalxia, pero trato a destrución dunha casa que case non tivo tempo de existir. E creo que iso ten que ver moito co noso tempo histórico.

Hoxe non hai respecto pola memoria?

Non é que non haxa respecto pola memoria, é que non podemos crear algo que fique. Vivimos nun presente que substituímos por outro fragmento de presente, e non hai tempo para deixar pegada.

“Ergo un valo para que dentro lle medre o meu vacío”, escribe no libro. A súa poesía aliméntase desas ausencias?

Si. É unha poesía que parte do baleiro, e que ten fe na palabra. A palabra ten moito de vinganza. Algo pode estar condenado á desaparición, pero a palabra, polo menos durante un tempo, sálvao.

Coa verba atopouse aos 17 anos. Non lle tentaba antes a escrita?

Escribira algunha cousa antes. Sendo unha nena fixen unha noveliña que trataba de imitar La busca de Baroja, e algún poema en Vigo. O que pasa é que, na adolescencia, eu o que quería era ser pintora.Logo, cando regresamos á Coruña, unha amiga miña organizoume unha encerrona. Díxome que levara os meus poemas, e era para que llos lese a Luís Seoane, que foi o que decidiu que tiña que publicar un libro.

Desde aquela, o que escribiu foi moito. Con cal dos seus versos se resumiría?

No mes de xuño, a Asociación de Escritores en Lingua Galega concederame a Letra E. Unha das cousas que se fai no acto é colocar un monolito cuns versos, e poderían ser ao mellor eses. Din: “Como se unha única sílaba furtadado silencio xustificase ávida e mantivese a rodado tempo no seu eixo”. Pertencen ao Livro das devoracións, e ao final é iso. Crer que unha única sílaba furtada do silencio poda salvarnos dalgunha maneira