Cando se sitúa fronte á páxina en branco, Abel Tomé non dubida. Di que é unha cuestión de confianza, a mesma que lle levou a presentar A noite do corvo ao Premio Illa Nova de Narrativa, e a gañalo definitivamente este ano con A noite do lobo. Hoxe presenta a obra, segunda parte da súa triloxía, en El Corte Inglés de Ramón y Cajal. Na súa libraría, ás 19.00 horas, o xornalista falará desta historia ambientada no medievo, na que continúa a afiar o coitelo da crítica social.

Quedou ás portas do premio Illa Nova con A noite do corvo . Este libro foi quitarse a espiña?

Non foi con esa intención. Na primeira novela xa tiña pensado que isto ía a ser unha triloxía, e nesta soou a bociña. Envieina ao concurso porque confiaba na obra. Parecíame unha historia boa e, desta vez si, foi a gañadora [ri].

O tenente Gonçalves no anterior libro, Lourenço d'Ourantes neste... Os protagonistas torturados comezan a ser unha marca persoal da súa pluma.

Si. O inspector Gonçalves era un home que emocionalmente estaba nas últimas, porque perdera a unha persoa querida. E Lourenço d'Ourantes tamén está atormentado. Este personaxe ten unha maldición que se vai desvelando, pero ambos arrastran algo do pasado.

Ten peso o seu na súa escrita?

Ten historias que escoito e que lembro, baseadas moito na miña avoa e nas señoras coas que me criei na miña aldea. As mulleres enloitadas que estaban sometidas, que araban para darlles de comer aos seus fillos. De feito, unha parte da inspiración do libro foi unha entrevista que lin dunha muller que cumpría máis de 100 anos.

Quería facerse eco da conciencia feminista?

Si. Quero reflectir esas situacións que son reais, porque hai moita xente que as descoñece. E iso que eu teño 35 anos e vivín o xusto, pero ao fin e ao cabo hai unha herdanza verbal que te impacta. As nosas avoas teñen historias moi tristes, e sempre foron historias que lles viñan impostas. Son sacrificios que non valoramos, cando soportaron atrocidades.

Tamén deixa na trama un oco para cuestionar a autoridade. A literatura é un contrapoder?

Claro. A literatura é un xeito de botar toda a merda que poidas levar dentro. Podes facelo de moitos formas, e a min inspírame todo o que creo e o que non. Nas miñas novelas non hai esperanza nunca, porque considérome unha persoa idealista, pero que se está a apagar [ri]. Supoño que de novos todos somos revolucionarios, pero logo a vida ensínanos outra xanela.

Por que ese pesimismo?

Non é cuestión de pesimismo. Simplemente é que as historias con final feliz son fáciles de vender, pero non se axustan á realidade. A min inspírame ese lado escuro, porque a vida ten eses puntos negros que non dicimos.

Estamos adormecidos?

Non creo. Penso que sempre houbo un espertar, pero nunca un empurrón. Sobre todo en Galicia. A xente cre que o que pode vir pode ser peor que o que está, e por iso o acepta.

Contra iso vostede emprega a palabra, a verba directa.

Si. Eu fago moita metáfora, que conste, pero gústame a poesía sen recunchos. Creo que é máis fácil para o lector, sobre todo porque hai moita xente que non está afeita a ler en galego. Por iso intento atopar as palabras máis sinxelas. Cando me fan as correccións discuto moito, porque me cambian as palabras por castelanismos...

Empregar o galego, é unha cuestión de principios?

Claro que si, pero deberíamos ter moito coidado con iso. As revolucións non se fan dun día para outro, e primeiro deberíamos atraer e despois ensinar. Ensinar directamente pode causar rexeitamento. Nunca se escribiu tanta literatura en galego como agora, pero canto máis existe esta literatura menos se fala e menos se le. Non damos conseguido entrar. Por iso deberíamos ser pillos.

Na súa próxima novela continuará esa loita, aínda que con tinturas máis contemporáneas. Vai cara un cambio de rexistro?

É difícil de explicar. A obra curta que teño rematada son catro historias moi analíticas socialmente, que poden cualificarse de fortes, pero que son cousas que pasan no día a día. Tamén teño varias novelas comezadas, un libro infantil... E moita poesía parada que me gustaría ensinar.