Este mes de xullo, Óscar Rosende despedíase dos seus últimos doce anos de vida. Anos con nome propio, os Brothers in Band, aquel grupo que fundara por amor aos Dire Straits e do que se separa definitivamente polas "circunstancias". A formación seguirá sen el „ teñen un concerto programado en marzo no Pazo da Ópera„ pero o coruñés tampouco se rende. O próximo 29 de maio, o músico presentará no Colón (21.00 horas) o seu novo proxecto, Great Straits, unha nova banda tributo aos británicos que incluirá por primeira vez temas do vocalista Mark Knopfler.

Levaron a imitación do grupo ata o final. Tamén se separan.

Hai veces na vida na que un se ve obrigado a tomar certas decisións que non quere, pero que por dignidade ten que tomar. Pero non foi fácil. Brothers in Band era o proxecto que tiña en mente desde que comecei a tocar a guitarra. Pero, doce anos despois, as circunstancias empurráronme.

Di que deixara de ser a banda que fundara, en que non a recoñecía?

Para min deixou o espírito co que naceu. O único que tiña en común era que interpretaba aos Dire Straits. Pero agora por primeira vez podo dicir que a todos os músicos nos gusta o grupo. Malia que non son todos enfermos del coma eu, porque eses somos edicións limitadas (ri).

Fai un tempo deixaba a porta aberta aos temas propios nun suposto proxecto paralelo. Chegou ese intre con Great Straits?

Non o sei. Creo que esa parte ten que madurar un pouco máis. Eu tímido non son, pero iso non quere dicir que non teña vergoña, e nese aspecto si que son máis reservado. Sobre todo porque, se escribo en castelán, digo: "É que Sabina só hai un". E ao final escribo un par de letras, e tiro con elas (ri).

Pero nos Great Straits si que adquire un maior protagonismo. O nome vai precedido dun "Óscar Rosende presenta"...

Pensei que non era mala idea que a xente vira que é Óscar Rosende porque, aínda que non moito, algo se me coñece. E o de Great Straits é polo grande que foi aquela banda. Knopfler significa un modo de vida desde o punto de vista musical, e non só para min.

Por que se decidiu a abordar os seus temas en solitario?

Engadireinos para que teñamos dinamismo á hora de tocar, porque interpretar sempre o mesmo convértete nun autómata. Na variedade está o gusto, sobre todo despois da súa actuación na Coruña...

Foi a velo?

Estaba en primeira fila! (ri). Fun a velo no primeiro concerto en Barcelona, e logo na Coruña.

O imaxino tomando notas...

Estaba estudando! (risas). O curioso é que a xente na cola se facía fotos comigo porque, das veces que tocas, te coñecen. A xente me dicía: "Tes que saír a tocar con el!". E eu respondía: "A min non é ao que tes que convencer...".

Falando de convencer. Que opina da deriva folk de Knopfler dos últimos anos?

Se me fixeras esa pregunta fai dez, ao mellor a resposta sería distinta. Pero gústame como medrou, porque o escoito dun xeito distinto. Como artista, posiblemente escoite moito máis ao Knopfler dos últimos anos que ao de antes. Ten un tema do anterior disco, Wherever I go, que é moi sinxelo, pero moi elegante. Malia que tería que facer un top 5 ou 10...

Nesa escala... Estaría Tunnel of love? Era unha das favoritas do seu fillo de pequeno.

Si. Cando Mateo era máis cativo, poñíalle a introdución de Tunnel of love en bucle constante. E o outro día volvinlla pór, e séguelle gustando. Os Dire Straits, The Eagles... Está claro que iso é o que vai escoitar pola miña parte.

Menciona bandas antigas, e di que non haberá tributos das de agora. Por que?

Por como se compoñía antes, por como os grupos botaban meses ensaiando e gravaban xuntos... Iso agora se fai doutro xeito. Tamén é que eu son moi vintage na música. Pero hai artistas de hoxe que me apaixonan. Diríache [Carlos] Tarque, e un grupazo, Morgan, que vén agora a A Coruña.